PodGront

Harmontown
De podcast Harmontown is niet voor iedereen. De kans is groot dat je er weinig van snapt en er absoluut geen humor in ziet. En toch is Harmontown, voor een bepaalde groep mensen, een wekelijks hoogtepuntje. Het is moeilijk uit te leggen waarom, maar ik doe een poging.

Een klein stukje achtergrond: de podcast komt uit de koker van de hoog intelligente en tegelijkertijd  zelfdestructieve schrijver Dan Harmon, bekend van de tv-serie Community en de cartoon Rick & Morty. Iedere zondag praat hij ongeveer twee uur lang met vrienden in de kelder van een comicboekwinkel voor een trouw publiek.

Effectief is het zijn wekelijkse therapie-momentje, waar niets onbesproken blijft. Zijn huwelijk en daaropvolgende scheiding, zijn paspop-fetisj, zijn autistische trekjes, zijn ongezond intense werkethiek, zijn liefde voor Minecraft. Vaak grappig, soms verontrustend, altijd eerlijk. Dan Harmon is een fascinerende persoonlijkheid, wat logischerwijs voor een fascinerende podcast zorgt.

Gedurende de 200-plus afleveringen van Harmontown leer je de schrijver akelig goed kennen, en een bepaald soort mens zal zich door zijn ongewone charisma gegrepen voelen. Er is dan ook een soort cult om hem (en zijn projecten) heen ontstaan, hetgeen mooi wordt belicht in de documentaire Harmontown.

 

Geen passieve luisteraars

De bijzondere combinatie van humor, openheid en vooral menselijkheid maakt dat ik iedere week uitkijk naar een nieuwe aflevering. Een fan van Harmontown is geen passief luisteraar, maar onderdeel van een hele rare familie. Een familie die hem toejuicht als Harmon weer eens begint aan zijn traditionele ‘I fucked your mother’-rap, als hij vertelt dat hij (een man van in de veertig) in z’n bed heeft gepoept. Het kan allemaal want bij Harmontown ben je veilig, is het officieuze motto van de show.

Mocht je je aan een aflevering van de podcast willen wagen, dan raad ik aflevering 213 aan, genaamd ED-209. Een recent hoogtepuntje. Een greep uit de overvolle episode: Dan Harmon wordt boos op stewardessen omdat ze je welkom heten in het land van aankomst, hij rapt traditiegetrouw over het bedrijven van de liefde met moeders, hij vertelt op hilarische wijze over zijn ‘accidental enema (klysma)’ en beschrijft een semi-erotische virtual reality-ervaring.

Het toppunt van de aflevering – in mijn opinie – is een zeer geslaagde improvisatie-scene van ongeveer twintig minuten. Daarin speelt Harmon ED-209,  de kip-achtige robot uit de jaren tachtig-klassieker Robocop, die wordt gepest. Zoals Harmon het zelf omschrijft: “Een Robocop-metafoor over culturele complexiteiten.” En wat voor een.

Next Post