Podcast van de week: Bloodless

Herinnert iemand zich dit moment uit South Park nog?

Groot nieuws! Ik heb een real-life Casey gevonden. Zijn naam is James Urbaniak. Het meest overtuigende bewijsmateriaal hiervan zijn de eerste tien seconden van deze opname:

Wat een stem alleen kan

Urbaniak maakt een podcast, getiteld Getting On,  waarin alleen zijn stem te horen is. Een diepe, theatrale stem, die direct tegen jou, de luisteraar, praat. Met deze auditieve chocolade creëert hij een intieme band tussen jou en zichzelf. Alsof je echt even een diep gesprek met iemand hebt – al ben je soms duidelijk op een plek waar je normaal niet zou zijn, en hoef je niet actief mee te doen om het gesprek gaande te houden.

In deze aflevering bezoek je een gevangenis, en heb je een gesprek met een van de mannen die daar vast zit. Het luisteren van zijn monoloog (of eigenlijk een gesprek, maar je hoort maar één kant van het verhaal) heeft een bijzonder effect: het werkt zowel rustgevend als verontrustend. Een klassieke kwestie kortom van vorm versus inhoud. Aan de kant van vorm: de lage stem van Urbaniak, die even je volledige aandacht vraagt en je als ware een beetje hypnotiseert. En de afwezigheid van achtergrondgeluid en -muziek. Alsof je even pauze hebt van de wereld om je heen. Even rust. Echter, aan de kant van de inhoud: Urbaniak creëert door middel van wát hij zegt een verontrustend personage. Hij bespreekt gedachten waar je kippenvel van krijgt…des te meer omdat zijn woorden direct aan jou zijn gericht. Er is geen afstand tussen jou en zijn gedachten, er is niet iemand die verteld over iets wat in de verte gebeurd is. Het is alsof een goede vriend je zijn duistere gedachten onthuld. Dichtbij en confronterend.

Zo ontstaat er 10 minuten lang een situatie waarbij je tegelijk rust vindt, maar waar ik in ieder geval lichtelijk ongemakkelijk van werd. En ik vind het knap dat iemand dat met alleen zijn stem kan bereiken.

Wat een stem alleen niet kan

Toegegeven: zelfs de stem van James Urbaniak heeft zijn grenzen. Als het onderwerp waarover hij vertelt wat saai is, of de context toch niet zo geschikt voor een intiem moment, haak ik af. Dat doe ik sowieso na een tijdje, want een monoloog blijft maar eventjes interessant. Geen podcast om te bingen dus. En zelfs Urbaniak maakt af en toe gebruik van extra achtergrondgeluiden (de zoem van een koelkast, krekels, een geluidje van een smartphone – heel af en toe een extra stem of muziek) om bij te dragen aan het creëren van een aantrekkelijke omgeving. Een stem kan dus blijkbaar niet alles alleen.

Het is desalniettemin de moeite waard om een keer te luisteren, om te kijken of zulke monologen iets voor jou zijn. Toen ik over het concept hoorde, dacht ik: ‘Leuke poging, maar is dat interessant?’ Nu denk ik: ‘Ja, het kan.’ Met alleen een stem (en vooral zo’n mooie als die van Urbaniak) kun je heel erg dichtbij iemand komen als persoon, en omdat je concentreert op één stem, geeft het je een onverwacht moment van rust.

Enjoy! – Amanda Brouwers